وبلاگ هم‌کلاسی‌ها

نوشتن راز به اسارت درآوردن تفکر است.

نمی‌دانم چرا بعضی آشنایان، بعضی هم‌کلاسی‌ها، بعضی‌ها که هستند، نمی‌نویسند. با نوشتن می‌شود به ذهن، به تفکرات و به اندیشه‌ها نظم و نشانه داد. می‌شود کاری کرد که بمانند و بعد‌ها به درد بخورند. می‌شود ذهن و تفکر بهتری داشت، می‌شود بعدها نوشته‌های شخصی را خواند و خندید.

نمی‌دانم که چرا نمی‌نویسند. لازم نیست که همه‌تان مثل من خوش‌قلم باشید و فیلسوف و خوش‌تیپ. حتی اگر روی یک کاغذ هم بنوسید و بعد آن کاغذ را آتش بزنید، باز نوشته‌اید و باز ذهن آزادتری خواهید داشت.

حال اگر قسمتی از این نوشته‌هایتان، قسمتی از تفکراتتان در اینترنت قابل دسترسی باشد، چه بهتر. این گونه شناخت از همدیگر بیشتر می‌شود، این گونه ارتباطات زمانی که از هم جدا شده‌ایم پایدار می‌ماند. زمان‌هایی مثل تابستان و یا ترم آخر به بعد. هرچه باشد ما گروهی بودیم آشنا به هم. گروهی که با هم اولین روز‌های دانشگاه را تجربه کرد، گروهی که باهم وارد متن جامعه شد.

می‌گویند که دوران دانشجویی آخرین دورانی است که انسان دوستانی واقعی پیدا می‌کند. دورانی که پول دلیل ارتباطات نشده، دورانی که هم دانشجو (بی‌پول) هستند(: .

بیایید همدیگر را گم نکنیم.

پیشنهاد می‌کنم در این پست وبلاگ‌های خودتان/سایر همکلاسی‌ها را معرفی کنید. وبلاگ من (سعید رمضانی) و آقای روزبه سعادتی در قسمت پیوند‌ها لینک شده است.